Ο άμβωνας ισχυρότερος του ξίφους
3 Διότι αν και περιπατώμεν εν σαρκί, δεν πολεμούμεν όμως κατά σάρκα• 4 διότι τα όπλα του πολέμου ημών δεν είναι σαρκικά, αλλά δυνατά συν Θεώ προς καθαίρεσιν οχυρωμάτων• 5 επειδή καθαιρούμεν λογισμούς και παν ύψωμα επαιρόμενον εναντίον της γνώσεως του Θεού, και αιχμαλωτίζομεν παν νόημα εις την υπακοήν του Χριστού,
Κορινθίους Β΄ 10:3-5
Η ζωή είναι μάχη. «Περιπατώμεν εν σαρκί» σημαίνει ότι δίνουμε μάχη ενάντια στη σάρκα και ο καθένας μας, είτε το γνωρίζει είτε όχι, καλείται στα όπλα στη μάχη αυτή. Τα όπλα αυτά, ωστόσο, είναι τόσο διαφορετικά όσο διαφορετικοί είναι και οι αντίπαλοι της σύγκρουσης. Η αλήθεια είναι ότι αυτός ο πόλεμος είναι πνευματική νόσος εκδηλούμενη σε κάθε επίπεδο της ζωής, προσωπικό, πολιτισμικό και εθνικό. Ο πόλεμος είναι μια πραγματικότητα της αμαρτίας και ο Χριστιανός πρέπει να πολεμά για τη νίκη με όπλα προερχόμενα από το οπλοστάσιο του Θεού.
Η Εκκλησία δεν διεξάγει πόλεμο σαν τα έθνη. Δεν διαθέτει την ισχύ του υλικού ξίφους για την θανάτωση των εχθρών ή την προώθηση του προγράμματός της. Τα όπλα της είναι διαφορετικά, έχουν ειδικές δυνάμεις και είναι ανώτερης ποιότητας. Κάθε Χριστιανός καλείται να καταστρέψει ολοσχερώς και να κατεδαφίσει συθέμελα τα επιχειρήματα και τις απόψεις που εγείρονται κατά του Θεού. Η στρατηγική του Παύλου ήταν η αμείλικτη επίθεση ενάντια στις ιδέες – τους «λογισμούς» (εδ. 5) και «παν ύψωμα επαιρόμενον» (εδ. 5) που φέρει κατ’ επίφασιν το χαρακτήρα της ανθρώπινης σοφίας και διάνοιας. Η ελληνική λέξη «οχύρωμα» εμφανίζεται εδώ για μία και μοναδική φορά στην Καινή Διαθήκη και αναφέρεται στα ισχυρής οχύρωσης, σχεδόν απόρθητα στρατιωτικά φρούρια των συνοριακών ρωμαϊκών λεγεώνων. Στην πραγματικότητα, οι «λογισμοί» στους οποίους αναφερόταν ο απ. Παύλος δεν ήταν τίποτα περισσότερο παρά ψήγματα του ανθρώπινου λόγου συγκολλημένα προσεκτικά και μελετημένα έτσι ώστε να προστατεύουν το κακό όπως τα άλλα «υψώματα» προστάτευαν κάθε λογής τυράννους.
Ο Παύλος αντιμάχεται τις σκέψεις και τσακίζει τα διανοήματα των εχθρών του Θεού χάρη στην καλά πληροφορημένη πνευματική του επαγρύπνηση. Το φάσμα των φιλοδοξιών του Παύλου ήταν ευρύ. Επιθυμούσε να αιχμαλωτίσει κάθε σκέψη χάριν του Χριστού. Ο χριστιανικός νους έπρεπε να ενεργεί ως φρουρός που σταματά τον αμαρτωλό στοχασμό στις απαρχές του. Ο Παύλος δεν ενδιαφερόταν μόνο για τα βασικά στοιχεία της ανθρώπινης ευσέβειας, της προσωπικής πίστης, της ατομικής υπακοής και της αγνότητας της εκκλησίας, όσο ουσιαστικά κι αν είναι αυτά. Περισσότερο, επιθυμούσε να μεταβάλει τον τρόπο θέασης των ανθρώπων σε κάθε ζήτημα. Η πίστη ότι Κύριος είναι ο Ιησούς απαιτεί κάθε σκέψη να ελέγχεται ανηλεώς ώστε να καθορίζεται το αποτέλεσμά της και η ωφέλειά της (εάν υπάρχει) για τον Χριστιανό.
Τέτοιου είδους πολεμικός σχεδιασμός εξαλείφει τα πολυσχιδή συλλογιστικά σχήματα για την αποφυγή των αξιώσεων του Θεού. Κορεσμένη από επιλογές κοσμοαντιλήψεων σχεδιασμένων για τη μεταμφίεση της άθεης άγνοιας και ειδωλολατρίας των ανθρώπων, η Δύση στέκεται τώρα στο χείλος της καταστροφής. Οι μυριάδες των επιλογών που παρουσιάζονται σήμερα στους πνευματικά καλλιεργημένους σύγχρονους ανθρώπους έχουν ολέθρια ψεγάδια, διότι δεν βασίζονται στην αλήθεια του Θεού. Σήμερα πολλοί είναι αυτοί που, διαφωτισμένοι πλέον, έχουν καταστεί υπόδουλοι αυτών ακριβώς των ιδεών που κάποτε υπόσχονταν την απελευθέρωσή τους.
Καθήκον κάθε Χριστιανού ηγέτη είναι να πολεμά στο πεδίο των ιδεών. Αυτό απαιτεί σοβαρό στοχασμό και σθένος για την αντιμετώπιση των αντίπαλων πολιτισμικών τρόπων θέασης (έστω και αν είναι ευρέως παραδεδεγμένοι). Ο ευλαβής αναστοχασμός του λόγου του Θεού στο σύνολό του επιτάσσει τη διεξαγωγή πολέμου για την εξάλειψη του σφάλματος όταν αυτό καλείται «αλήθεια». Η αποτυχία να εμπλακεί κανείς στη μάχη αυτή ισοδυναμεί με παρανόηση της στρατηγικής του Παύλου για την εμπλοκή στον κοσμικό πολιτισμό, καθώς και της υποχρέωσης του Χριστιανού να «αιχμαλωτίζει παν νόημα».