Παιχνίδια «Τύχης», πράξεις Θεού

Ο κλήρος ρίπτεται εις την κάλπην• όλη όμως η κρίσις αυτού είναι παρά Κυρίου.

Παροιμίαι 16:33

Η καρδία του βασιλέως είναι εν τη χειρί του Κυρίου ως ρεύματα υδάτων• όπου θέλει στρέφει αυτήν.

Παροιμίαι 21:1

Τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία. Κάθε ιστορικό γεγονός βρίσκεται στην εμβέλεια της κυρίαρχης βούλησης του Παντοδύναμου Θεού. Τούτο αληθεύει παρά τα ανεκδοτολογικά στοιχεία περί του αντιθέτου. Ένας άνθρωπος μπορεί να γίνει μάρτυρας σε κάτι που ο ίδιος θεωρεί τυχαίο συμβάν, αλλά υπάρχει λόγος για κάθε φαινόμενο. Ο Θεός κυβερνά την ανθρώπινη ιστορία, συμπεριλαμβανομένων των νομοθετικών διαταγμάτων και πράξεων των πολιτικών, των κυβερνήσεων και των βασιλέων.

Ο Σολομών αναγνώριζε ότι, παρ’ όλο που οι άνθρωποι μπορεί να ρίχνουν τον «κλήρο» τους στην κάλπη, ούτε η μοίρα ούτε η τύχη καθορίζουν το τελικό αποτέλεσμα. Αυτό προκύπτει κατά το θέλημα του Θεού. Μπορεί, βέβαια, κανείς να ρίχνει ζάρια, αλλά ο Θεός ορίζει το αποτέλεσμα.

Ο Σολομών επεκτείνει περαιτέρω το σχόλιό του στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων των εγκόσμιων αρχόντων. Ο Θεός με ευκολία διευθύνει τα σχέδια του βασιλιά. Μπορεί να είναι κανείς βέβαιος ότι, ανεξαρτήτως πόσο υψηλά είναι τα κλιμάκια της εξουσίας, τίποτα δεν συμβαίνει που να καταλαμβάνει τον Θεό εξ απήνης ή να ανατρέπει τα σχέδιά Του. Οι καρδιές των ανθρώπων συμμορφώνονται προς τη βούλησή Του.

Δύο σημαντικά διδάγματα αντλούμε από αυτούς τους δύο στίχους. Πρώτον, οι Χριστιανοί δεν χρειάζεται να φοβούνται ότι ο κόσμος είναι «εκτός ελέγχου». Η Πρόνοια του Παντοδύναμου κυβερνά τον κόσμο σε όλες τις εποχές. Εν όψει των τρομοκρατικών επιθέσεων και άλλων ωμοτήτων, η εμπιστοσύνη στην εποπτεία του Θεού μπορεί να κλονίζεται, αλλά η άρση της θα ήταν αιρετική και τρομακτική – η πεποίθηση, δηλαδή, ότι τα γεγονότα διαφεύγουν από το βλέμμα του Θεού ή ότι η εξουσία Του είναι περιορισμένη.

Δεύτερον, οι Χριστιανοί πρέπει να στηρίζουν και να προσεύχονται για τους άρχοντες που τους έχει δώσει ο Θεός. Περισσότερο απ’ όλους, οι Χριστιανοί πρέπει να είναι περιώνυμοι ως παραγωγικοί, ενεργοί και υποστηρικτικοί πολίτες. Τα αποσπάσματα αυτά απηχούνται στο εγχείρημα του Παύλου και του Πέτρου καθώς συγκροτούσαν μια πολιτικά υπάκουη Εκκλησία (Ρωμ. 13• Πέτρ. Α’ 2:13κ.ε.).

Ωστόσο, το γεγονός ότι η Εκκλησία πιστεύει στην παρέμβαση της Θείας Πρόνοιας στην ανθρώπινη ιστορία, δεν σημαίνει και ότι πάντοτε αντιλαμβάνεται τους αφανείς σκοπούς του Θεού στα τρέχοντα γεγονότα. Όπως αναρωτιόταν ρητορικά και ο Αγ. Αυγουστίνος, «Είναι σαφές ότι ο Θεός […] κυβερνά και καθοδηγεί τα [ιστορικά] συμβάντα κατά την αρεσκεία του. Εάν οι λόγοι του Θεού είναι ανεξιχνίαστοι, σημαίνει αυτό ότι είναι και άδικοι;» Οι Χριστιανοί πάντως εμπιστεύονται την αγαθότητα του Θεού.

Ως πολιτικός μηχανικός που ελέγχει τη δύναμη των ορμητικών ποταμών μέσω φραγμάτων, αντιπλημμυρικών αναχωμάτων και καναλιών, ο Θεός καθοδηγεί τα αποτελέσματα των κυβερνητικών αποφάσεων, των κοινοβουλευτικών ψηφισμάτων ή των προεδρικών διαταγμάτων. Εάν ο Θεός ασχολείται με τους βασιλείς και τα έθνη, δεν θα έπρεπε αυτό να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσευχής και της δράσης της Εκκλησίας;